Γράφει ο Γιάννης Αγγελής*
Όλοι σε διάφορες φάσεις της ζωής μας έχουμε ευχηθεί να αναστηθούμε από το Γολγοθά μας ζώντας ένα μεγάλο έρωτα. Φανταζόμαστε ότι θα έρθει από μια επουράνια δύναμη και θα μας σώσει από το βούρκο που ήμαστε φυλακισμένοι. Για αυτό λοιπόν ελπίζουμε και ονειρευόμαστε χωρίς σταματημό.
Είναι άραγε αλήθεια αυτό ή ένα ψέμα; Ποιος μπορεί να ορίσει τον έρωτα και τα επακόλουθα του; Γράφονται στα περιοδικά μυστικά επιτυχίας, με τις φωτογραφίες που τα συνοδεύουν, να είναι πάντα έγχρωμες και ελκυστικές. Όλα μοιάζουν να είναι τοποθετημένα σε κουτάκια και εσύ πρέπει να διαλέξεις το σωστό.
Για να είμαι ειλικρινής δε πιστεύω τίποτα από όλα αυτά. Απεχθάνομαι την κανονικότητα τους και την υποτιθέμενη αυθεντία τους.
Ο έρωτας δεν είναι συναίσθημα, ούτε περιτύλιγμα αστραφτερών περιοδικών. Είναι μια κατάσταση, ένα αίτημα ζωής που είτε το έχεις, είτε όχι.
Δεν περιμένω να βρω το άλλο μου μισό, αλλά θέλω να γίνω ολόκληρος ώστε να συναντήσω κάτι επίσης ολόκληρο και αληθινό. Είμαι σίγουρος ότι θα αναρωτηθούν πολλοί πως θα γίνει αυτό, κι αν έχουν δικαίωμα όλοι να συμμετέχουν σε αυτή την ανάσταση της ψυχής και του σώματος.
Μπορεί να συμμετέχουν όλοι σε αυτή τη διαδικασία χωρίς περιορισμούς και νουθεσίες. Υπάρχει μόνο ένας κανόνας που δε πρέπει να παραβιαστεί σε καμία περίπτωση. Όλοι ανεξαιρέτως θα βουτήξουν στους πιο σκοτεινούς ωκεανούς της ψυχής τους χωρίς αναπνευστήρα. Η διαδικασία θα είναι χρονοβόρα και ψυχοφθόρα. Θα μοιάζει μια διαρκής αναζήτηση για να συγκροτήσεις αυτό που έχει χαθεί με αυτό που πρόκειται να έρθει. Στη διαδρομή θα ανακαλύψεις μύθους, ταμπού, και ένα τεράστιο φόβο για επαφή. Όλοι έχουμε ανατραφεί με μια συγκεκριμένη εικόνα για τον εαυτό μας και το σώμα μας. Σκοπός είναι τα γκρεμίσουμε όλα και να ξαναχτίσουμε πάλι τον εαυτό μας από την αρχή. Να απομυθοποιήσουμε τους προσωπικούς μας μύθους, να κατανοήσουμε την αναιτιότητα των ταμπού, και να καταλάβουμε ότι η επαφή είναι το πιο ωραίο βάλσαμο της ζωής.
Κάθε φορά που θα πετάμε ένα άχρηστο κομμάτι, θα νιώθουμε πόνο αλλά και μια ανείπωτη χαρά. Θα συνδέουμε ξανά τα χαμένα κομμάτια του εαυτού μας. Αυτή η προσπάθεια δε πρέπει να περιέχει μόνο μοναχικότητα. Γιατί υπάρχει κίνδυνος να χαθούμε στο λαβύρινθο του εαυτού μας. Το εγώ οφείλει να συνδιαλέγεται με το εμείς και πάλι το αντίθετο.
Δε θα αργήσει η στιγμή που θα μπορούμε να συνευρεθούμε σε όλα τα επίπεδα χωρίς κανέναν φόβο. Τα κορμιά θα είναι καθαρά και λεία, για να στηρίξουν την επανάσταση των αισθήσεων. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία να επιλέγεις και να επιλέγεσαι. Να γονιμοποιείς το φως σου σε κάποιον και αυτός σε εσένα. Όλη αυτή η διαδικασία του έρωτα, είναι ο μόνος τρόπος να νικήσεις το φόβο του θανάτου ή τουλάχιστον να τον μετριάσεις.
Αυτό που λαχταρώ είναι να μην ερωτεύομαι πλάτες αλλά τις παλάμες των χεριών. Δε θέλω έναν άνθρωπο να με κουβαλήσει, επειδή είμαι ανεπαρκής. Θέλω απλά ένα ζεστό άγγιγμα και ένα πιστό συνοδοιπόρο στο όμορφο ταξίδι της ζωής. Και πριν χαθούμε στην άβυσσο της αιωνιότητας, να πω:
“Μπορούσα να περπατήσω και μόνος μου, αλλά μαζί σου η διαδρομή ήταν πιο όμορφη και ουσιαστική”.
Αν ακολουθήσεις αυτό το δρόμο, ακόμα και ο θάνατος δε θα είναι τόσο φρικτός. Για τον απλούστατο λόγο, ότι θα έχεις αναστηθεί χιλιάδες φορές κατά τη διάρκεια της ζωής σου.
Αυτό από μόνο του δεν αξίζει;
*Ψυχοθεραπευτής, συνεργάτης Therapy Today
Πρώτη δημοσίευση: psychology.gr