H Προσωποκεντρική Ψυχοθεραπεία διαμορφώθηκε το 1940 από τον Αμερικάνο Ψυχολόγο Carl Rogers. Θεμελιώδες αξίωμα της προσωποκεντρικής προσέγγισης είναι ότι όλοι μας έχουμε μία εγγενή τάση προς την αυτοβελτίωση και αυτοπραγμάτωση. Ωστόσο, οι εμπειρίες μας, τα βιώματα μας, το περιβάλλον μέσα στο οποίο έχουμε μεγαλώσει ή ζούμε μπορούν να μας απομακρύνουν από τον αληθινό μας εαυτό και τις επιθυμίες μας και να εγκλωβιστούμε σε μία «λανθασμένη» εικόνα του εαυτού μας  και σε δυσλειτουργικές πεποιθήσεις που εμποδίζουν την ανάπτυξη μας. 

Σύμφωνα με την προσωποκεντρική προσέγγιση, όταν το άτομο βρεθεί σε ένα κατάλληλο περιβάλλον αποδοχής, ασφάλειας, εμπιστοσύνης και ενδυνάμωσης μπορεί σταδιακά να αναγνωρίσει τις  πεποιθήσεις και τα συναισθήματα του, να τα επεξεργαστεί, να βελτιώσει τη ζωή του και τη σχέση του με τους άλλους. Η θεραπευτική σχέση αποτελεί μια διορθωτική εμπειρία για τον θεραπευόμενο, για να μπορέσει να απελευθερωθεί από βασανιστικούς περιορισμούς που μέχρι χθες τον απομάκρυναν από τον εαυτό του και το περιβάλλον του.

Η Προσωποκεντρική Θεραπεία εστιάζει στο εδώ και τώρα με πολλές πιθανές αναδρομές στο παρελθόν, όπου αυτό είναι χρήσιμο για να μπορέσει ο θεραπευόμενος να αναγνωρίσει και να εξηγήσει δυσλειτουργίες που αντιμετωπίζει σήμερα, όσον αφορά πτυχές της συμπεριφοράς του, των σκέψεων και των συναισθημάτων του. 

Προτείνεται σαν θεραπευτική επιλογή σε ένα ευρύ πλαίσιο ψυχικών δυσκολιών αλλά και όταν κάποιος θέλει να μπει σε μια διαδικασία αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης.