Γράφει η Έλενα Μποχωροπούλου*
Η συγχώρεση παραμένει ακόμα και σήμερα η κορυφή του υψηλότερου βουνού…
Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολη η συγχώρεση;
Κάποιοι λένε μέσα τους, ότι όσοι συγχωρούν είναι ευάλωτοι και εκτεθειμένοι σε νέες πληγές. Ίσως να νομίζουν ότι όσο δεν συγχωρούν, θυμούνται τι τους συνέβη και προστατεύονται.
Μήπως όμως με αυτό πετυχαίνουν το ακριβώς αντίθετο; Έρχεται ο θυμός και πίκρα και φωλιάζουν στις καρδίες τους. Πονούν συνεχώς και νιώθουν ακόμη πιο αδύναμοι.
Συν + χωρώ σημαίνει «δίνω (επιπλέον) χώρο» ή «χωράμε και οι δυο μαζί» είτε «βρίσκεις χώρο μέσα μου» στη σκέψη μου, έτσι ώστε αυτή να χωρέσει και άλλες απόψεις πέρα από τη δική μου.
Πρέπει όμως πριν να έχω κατανοήσει την αντίθετη άποψη και όχι να την επικροτήσω.
Ένα σύγχρονο ρητό λέει: «Συγχώρεση είναι να απελευθερώνεις έναν φυλακισμένο και να ανακαλύπτεις ότι ο φυλακισμένος ήσουν Εσύ!» . Η συγχώρεση δεν είναι αδυναμία , αλλά η απλή αποδοχή των πραγμάτων «ως έχουν». Όλοι κάνουμε λάθη και κανείς δεν είναι τέλειος
Η έλλειψη συγχώρεσης, μπορεί να λειτουργεί και ως εκλυτικός παράγοντας για πολλές ασθένειες. Όταν δεν καταφέρνουμε να συγχωρήσουμε μπλοκάρουμε την ευημερία μας, χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε.
Η συγχώρεση έρχεται μόνο, όταν καταφέρουμε να ταυτιστούμε με τους άλλους και να παραδεχτούμε ότι έχουμε κι εμείς αδυναμίες και την ίδια δυνατότητα να κάνουμε λάθη. Δεν είναι τυχαίο, ότι έχει αναγορευτεί σε χαρακτηριστικό των ισχυρών προσωπικοτήτων.
Για να συγχωρήσει κανείς, θα πρέπει πρώτα να έχει καταφέρει να συγχωρήσει τον εαυτό του και για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχει καταφέρει να αγαπάει τον εαυτό του.
*Ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια, συνεργάτης therapy today