Του Γιάννη Αγγελή*
Καλέ μου φίλε,
αναρωτιέμαι και εγώ, για ποιο λόγο αποφασίζω να σου γράψω αυτό το γράμμα. Το πιο πιθανό, είναι ότι σου γράφω, για να σε ξορκίσω. Για να σε φοβάμαι λιγότερο. Ίσως πάλι να μην είναι αυτός ο λόγος. Ίσως σου γράφω, για να επικοινωνήσω μαζί σου, θέλοντας να σε κατανοήσω, όσο το δυνατόν περισσότερο.
Θα ξεκινήσω με μια παραδοχή θέλοντας, να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και με σένα. Με τρομάζεις πολύ, όπως και τους υπόλοιπους συνανθρώπους μου. Σκέφτομαι συνεχώς μήπως συμβεί κάτι άσχημο σε μένα και στους οικείους μου που αγαπώ. Είμαι ακόμα πεπεισμένος πως η οικονομική μου κατάσταση, θα πληγεί είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Εξάλλου, η παγκόσμια οικονομία είναι ένα ντόμινο που δε μπορεί, να αποφύγει κανείς κάποιου είδους καταστροφή.
Από την άλλη πλευρά όμως, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω, για τα δώρα, που μου προσφέρεις τόσο απλόχερα. Θα ήθελα να τονίσω βέβαια, πως τα δώρα σου είναι λουλούδια με αγκάθια. Τσούζουν αρκετά την πρώτη φορά, που ακουμπούν κάποιον, αλλά αν καταφέρεις, να βγάλεις τα αγκάθια, θα βλαστήσουν πολλά όμορφα άνθη στη παλάμη κάθε χεριού και σε κάθε ανοιχτή ψυχή.
Θα σε ευχαριστήσω αρχικά, γιατί μου υπενθύμισες πόσο απαραίτητο για τις ζωές όλων μας, είναι ένα αξιόλογο δημόσιο σύστημα υγείας. Συνειδητοποίησα πόσο σημαντική, μπορεί να είναι η δημόσια υγεία και πόσο ουσιώδες είναι σαν πολίτης, να στηρίζω προς αυτή την κατεύθυνση, σε μια εποχή, που οτιδήποτε δημόσιο ισούται και με βαρίδιο.
Σε ευχαριστώ γιατί μου έδωσες μια δυνατή κλωτσιά, όντας ξαπλωμένος στο μαξιλαράκι της ασφάλειας, στο οποίο μισοκοιμισμένος καθώς ήμουν, ατένιζα την ζωή μου και το μέλλον. Δεν υπάρχει ασφάλεια. Όλα μπορούν, να ανατραπούν την κάθε στιγμή.
Η μοναδική ασφάλεια είναι η συμφιλίωση με την ανασφάλεια και το αναπάντεχο της ζωής.
Σε ευχαριστώ, γιατί μου είπες με ωμό και αληθινό τρόπο, πως το τέλος, δεν είναι πάντα τόσο μακριά όσο πιστεύω. Καραδοκεί σαν σκιά που αργά ή γρήγορα, θα με σκεπάσει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επαναπροσδιορίσω ξανά τον σκοπό, για τον οποία ήρθα σε αυτό το κόσμο. Να συλλογιστώ ξανά τα θέλω μου, τα πρέπει που τα εμποδίζουν, όντας έτοιμος να χαράξω το καινούργιο όραμα που με περιμένει, παίρνοντας την ευθύνη της επιλογής μου.
Σε ευχαριστώ γιατί μου θύμισες, πως είμαι ένας εν δυνάμει ποιητής. Ναι, καλά ακούς. Είμαι ένας εν δυνάμει ποιητής, όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι οι άνθρωποι. Αυτό που έχουμε να κάνουμε, είναι απλώς να χαράξουμε με τις λέξεις, τις πράξεις μας και την ματιά μας στον κόσμο, μια πινελιά αιωνιότητας και ομορφιάς σε μια καθημερινότητα και σε ένα σύμπαν, που φαινομενικά μοιάζει να μην έχει κανένα νόημα.
Σε ευχαριστώ, διότι συνειδητοποίησα πόσο ουσιώδης είναι η ανθρώπινη επαφή. Την επόμενη φορά που θα αγγίξω ένα χέρι, μια πλάτη, θα σταθώ μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω και θα συνδεθώ βαθιά με αυτό που συμβαίνει. Θα νιώσω το σώμα μου, να χτυπάει με το παλμό ενός άλλου κορμιού, νιώθοντας αγαλλίαση και λύτρωση.
Σε ευχαριστώ, γιατί με βοήθησες να καταλάβω πως δεν υπάρχει άπειρος χρόνος σε αυτή τη ζωή. Ο χρόνος θα μου είναι αρκετός, αν έχω μόνο συνειδητότητα αυτού που είμαι και θα την ακολουθεί η δράση.
Κλείνοντας θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου, πως οι δυσκολίες και οι χαρές σε αυτό το ταξίδι στον κόσμο, είναι σαν τις εποχές που η μια διαδέχεται την άλλη. Δεν κρατάει τίποτα για πάντα. Το σημαντικό είναι να μαθαίνουμε και να χαιρόμαστε με το κάθε τι για όσο το ταξίδι διαρκέσει…
Αυτά είχα να σου να σου πω.
Αντίο, άσπονδε φίλε μου!
*Κοινωνικός λειτουργός – ψυχοθεραπευτής, συνεργάτης therapy today
Πρώτη δημοσίευση: psychology.gr